Zelfs zijn moeder kon het horen

De fysio onderzoekt mijn schouder en vraagt of ik iets met horen heb.

'Doofheid zit in de familie.'

'Ik zie aan een spier in je nek dat je letterlijk je oren moet spitsen.'

Ik denk terug aan toen ik achttien werd. Militaire keuring in Deventer. Het laatste jaar voor afschaffing van de dienstplicht. Voor de zekerheid vul ik waar het maar kan 'pacifist' in op alle formulieren.

De gehoortest. Ik kom in een grote cabine. Als een bezetene druk ik op de knop, zoveel lawaai zoemt er rond mijn oren. Pas twee minuten later gaat er iemand zitten om de piepjes aan te zetten.

Afgekeurd. Met rechts kon ik de hoogste tonen niet horen.

Opgelucht meld ik me een dag later bij mijn huisarts.

'Heb je problemen met horen?'

Ik schud nee.

'Dan hadden ze je gewoon niet nodig.'

En zo krijg ik er weer wat oefeningen bij voor het herstel van mijn schouder. In mijn park loop ik alle gehoorapparaten in mijn familie langs. Was het misschien geen toeval dat ik mijn hart volgde om naar Afrika te gaan en uitkwam bij een dovenschool in Malawi?

In de verte zie ik mijn nicht lopen. Zie ik het goed? Inderdaad, ze draagt de arm in een sling.

Schouder op twee plekken gebroken. Dertig jaar nooit wat met skiën. Ze blijkt twee dagen na mij te zijn gevallen. Ook in Oostenrijk. Hoe bestaat het?

Ik vertel van de doofheid.

'Mijn moeder was hartstikke doof.'

'Daarom vertel ik het ook.'

Ze dacht al aan haar evenwichtsorgaan.

Ik denk terug aan haar moeder, mijn peettante. Dat ze op een uitvaart vooraan in de kerk zat en ik een toespraak hield. Dat ik later bij de cake aan mijn neef vroeg of ik goed te verstaan was geweest.

'Zelfs mijn moeder kon het horen,' lachte hij breeduit.